Cate Blanchett en Michael Fassbender als een slim getrouwd stel in de film "Black Bag"

Steven Soderbergh is een meester in ironie: voor zijn spionagethriller "Black Bag" heeft de Amerikaanse regisseur verdienstelijke James Bond-medewerkers aangenomen - in de eerste plaats ex-007 Pierce Brosnan, die als hoofd van de cyberafdeling van de Britse geheime dienst simpelweg de licentie om te doden verleent: "Alle maatregelen om de verrader te arresteren blijven onbetwist", instrueert Arthur Stieglitz zijn mannen. Vroeger had Brosnans Bond hiervoor de ultieme toestemming nodig van Boss M.

Naomie Harris, de voormalige Miss Moneypenny in Bond, speelt de huispsycholoog Zoe Vaughan. De helft van het spionnenteam neemt plaats in haar behandelstoel. Zoe speelt een spel dat net zo moeilijk te begrijpen is als de andere betrokkenen, die elkaar wantrouwen of een affaire met elkaar hebben. Het één sluit het ander niet uit.

Dit heeft te maken met het dagelijkse werk van mensen die geheimen bewaren. Hoe moet een professionele spion aan een partner buiten het bedrijf uitleggen wat hij niet mag uitleggen? Het is beter om ontrouw te blijven binnen je eigen vriendengroep. Dan is een verwijzing naar de gelijknamige “Black Bag” bij het ontbijt voldoende. De verwijzing naar de symbolische zwarte tas betekent zoiets als: Lieveling, stel alsjeblieft geen vragen meer, ik ben op een geheime missie tot het avondeten.

In ieder geval doen Kathryn St. Jean (Cate Blanchett) en George Woodhouse (Michael Fassbender) dat. Het koppel beweegt zich perfect door deze film, die stijlvol is - van hun kleding tot hun onroerend goed - en met wederzijdse loyaliteit, wat waarschijnlijk een uniek verkoopargument is. Maar dan krijgt George, die zelden lacht, zijn zinnen gezet op zijn eigen vrouw.

Zou het zo kunnen zijn dat Kathryn degene is die de computer-malware heeft gestolen die de meltdown van alle kernreactoren op de planeet zou veroorzaken (en die, vreemd genoeg, altijd op een ouderwetse computerstick bij zich draagt)? Aan wie zou George loyaal moeten zijn: zijn vrouw of Groot-Brittannië?

Iedereen die aan de actievolle huwelijksslapstick onder agenten in de stijl van “Mr. & Mrs. Smith” met Brad Pitt en Angelina Jolie denkt, heeft het mis. De regisseur en zijn slimme scenarioschrijver David Koepp – verantwoordelijk voor films variërend van “Jurassic Park” tot “Mission: Impossible” en van “Panic Room” tot “Indiana Jones” – zijn niet geïnteresseerd in conventionele spionage-onzin.

Soderbergh heeft elk genre afgestemd op zijn behoeften, of het nu ging om een ​​relatiedrama (de met Cannes bekroonde film "Sex, Lies and Tapestry"), een gangsterfilm ("Ocean's Eleven") of een thriller over een wereldwijd virus ("Contagion" was in de coronatijd angstaanjagend actueel).

In “Black Bag” vliegt een dodelijke drone natuurlijk hoog boven de wolken en duikt vervolgens naar beneden richting een geïdentificeerd doelwit. Op dezelfde manier wordt er via de satelliet uitgebreid ingezoomd op een bankje in het centrum van Zürich, of wordt er duidelijk hoorbaar een geladen dienstwapen verborgen in het hengelsportmateriaal, zodat het binnen handbereik ligt. Maar net zo belangrijk zijn veiligheidsmachtigingen, identiteitskaarten en vooral een hypermoderne leugendetector.

De zeer intelligente George kan ook koken. Wat doet hij als hij het vel papier krijgt met daarop de vijf verdachten (waaronder Kathryn) onder wie hij de dader moet vinden? Hij organiseert een diner met een bordspel.

Er gelden echter strengere voorwaarden: George mengt een waarheidsdrug door de heerlijke Chana Masala. En dan vertrekt hij geen spier als de avond dreigt te escaleren met zijn vrouw, Clarissa Dubose (Marisa Abela), Zoe (Harris), James Stokes (Regé-Jean Page) en Freddie Smalls (Tom Burke).

Om de puzzel op te lossen, gaan de deelnemers wederom in Agatha Christie-stijl rond de salontafel zitten. George moet zijn grijze cellen hard gebruiken om zijn doel te bereiken.

Met een beetje humor zou je kunnen zeggen: Hercule Poirot ziet er nu een stuk beter uit, heeft geen rare fratsen meer en doet nu onderzoek voor de Britse geheime dienst. Na afloop van de vertoning kan het bioscooppubliek reflecteren op welke aanwijzingen zij over het hoofd hebben gezien en of het kleine puzzelstukje wel echt in elkaar past.

Tot dan toe hebben we een thriller van 93 minuten gezien die op effectiviteit is ingekort, maar niet zo slim is als de filmmakers zouden willen. Maar nog indrukwekkender is de elegantie van de film. Multitalent Soderbergh is ook verantwoordelijk voor de camera en de montage, onder zijn bekende pseudoniemen.

Eén ding kunnen we wel zeggen: als er een alledaags gezegde opduikt, moet je goed luisteren. Er staat: Soms is het goed om de waarheid onder het tapijt te vegen.

“Black Bag,” geregisseerd door Steven Soderbergh, met Michael Fassbender, Cate Blanchett, Naomie Harris, Pierce Brosnan, 93 minuten, FSK 12